Richter przedstawił dadaizm, z całą jego złożonością, nie w suchym, akademickim stylu, lecz przez pryzmat wspomnień - swoich, ponieważ sam był dadaistą, oraz swoich kolegów. Rozwój kierunku, towarzyszące mu idee i cele ukazane zostały za pomocą licznych anegdot, zabawnych porównań i metafor itp. Z książki wyłania się obraz dadaizmu jako grupy młodych osób, którym przyświecały wspólne pragnienia, którzy razem buntowali się przeciwko zakłamanemu mieszczaństwu i wojnie - i wykorzystywali do tego celu sztukę.Richter w przedmowie do swojej książki nie napisał, że chce opisać dadaizm, lecz że chce opisać poszukiwania i poczucie wolności towarzyszące dadaistom, że chce opisać "ludzi, twórców dada, ich codzienne przeżycia, wspólnie spędzany czas, ich entuzjazm, ich duchową niezależność, ich odkrycia artystyczne, radosną pogardę dla banału, protest, a nawet nienawiść, będącą wytworem tej pogardy..." - i te słowa chyba najlepiej oddają charakter tej publikacji.